Rozdział 2 'Ostatni powód, dla którego tu jestem'

Zaczęła się rozmowa, potem się kłócili. Kobieta próbowała przekonać męża o racji córki. On jednak był nieugięty w swoich przekonaniach. Napięcie rosło coraz bardziej i było coraz głośniej. Zalana łzami kobieta na próżno próbowała uspokoić wściekłego mężczyznę. Ten  purpurowy na twarzy, ze złości uderzał rękoma o kierownicę. Temperatura z sekundy na sekundę wyższa i wyższa. mały chłopiec usadowiony na tylnym siedzeniu samochodu też nie wytrzymywał  i zaczął krzyczeć i płakać równocześnie. Wołał tylko raz 'mamo!', raz 'tato' z całych sił. oni jednak nie reagowali na zachowanie syna. Wszystko wrzało i gotowało się nieustannie.
0,1 sekundy - dokładnie tyle trwał głuchy krzyk. Później była tylko cisza.


Alicja zaczynała właśnie rozgrzewkę. Rozciągające ćwiczenia tancerzy przerwał jeden z trenerów, który robiąc wokół siebie niewielkie zamieszanie, z wielkim przejęciem przedstawił obecnym tragiczną wiadomość, po czym włączył telewizor, który wisiał na ścianie. "..śmiertelny wypadek na obrzeżach Krakowa. Kierowca prawdopodobnie stracił panowanie nad pojazdem aczkolwiek nie wykryto śladów alkoholu w organizmie ofiary "- mówiła podenerwowana dziennikarka.  Pokazano nagranie na żywo.panika ludzi, karetka, policja i fragmenty roztrzaskanego samochodu.Niczym piorun uderzył do Alicji obraz zgniecionej rejestracji, znała te numery. Z niedowierzaniem powtórzyła w pamięci cyfry tablicy samochodu swoich rodziców mając nadzieję, że znajdzie różnicę. Nie znalazła. Wpół sparaliżowana sięgnęła po telefon i wystukując na klawiaturze kolejne guziki próbowała łączyć się z rodzicami. 'Abonent ma wyłączony telefon lub znajduje się poza zasięgiem sieci' próbowała jeszcze raz i znowu tłumacząc to zapracowaniem w restauracji. Kiedy spojrzała na wyświetlacz zauważyła, powiadomienie o wiadomości głosowej od mamy sprzed trzech godzin. Doznała poczucia ulgi, lecz nie na długo.
" Kochanie. Jedziemy z ojcem na twój pokaz. Dostałam zawiadomienie o twoim sukcesie na uczelni i zrozumiałam, że ty już zdania nie zmienisz. Żyj i spełniaj kolejne marzenia. bez względu na reakcję innych wiedz, że ja zawsze będę z ciebie dumna . A ojciec też się przekona, zobaczysz, jeszcze cię przeprosi, jestem pewna. Kocham cię i zawsze będę, mama.'
Zamarła. Alicja powoli osunęła się na ziemię. nie płakała, ale je szeroko otwarte oczy wylewały masę łez. nie płakała. Słone krople leciały z oczu jedna po drugiej, ale nie płakała. wstała i niczym w amoku wyszła z budynku. Nieświadomi ludzie próbowali ją zatrzymać. A ona nie zważając na nich biegła. Przebiegła ponad kilometr, aż dotarła do miejsca wypadku. Nadal wylewała łzy, ale nie płakała. Stała tylko w miejscu i patrzyła i wciąż nie płakała. Widziała jak policjanci zapinali dwa czarne, plastikowe worki. Po chwili jej wzrok utkwił w jednym miejscu. Nieprzytomny chłopczyk walczył o życie, a dokładniej lekarze o to walczyli. Po niespełna godzinie reanimacji, blady chłopczyk uchylił ciężkie powieki. Otworzyło oczy i głęboko zaciągnął powietrze do płuc co wyraźnie sprawiło mu ból, o czym świadczył lekki grymas jego twarzy, lecz.. żył. Alicja wykonała ruch pierwszy od godziny. Krok do przodu i jeszcze jeden i następny. Coraz szybciej pokonując odległość między nią a chłopcem stawiała kolejne kroki aż w końcu zaczęła biec. Wtargnęła pomiędzy medyków i z całej siły opadła na słabe ciałko dziecka. Całym sercem oparła się o jego wierzchu. Lekarze zaczęli krzyczeć, aby przestała, aby odeszła. A ona? a ona powiedziała ostatnie 9 słów z tak wielką pewnością. Z pewnością i żalem największym jaki poczuła w życiu. 'TO MÓJ BRAT, OSTATNI POWÓD DLA KTÓREGO TU JESTEM' Wykrzyczała to zdanie prosto w oczy jednego z lekarzy. Ich twarze dzieliły zaledwie centymetry. Mężczyzna nic nie powiedział. Odsunął się jedynie i spojrzał na nią z ogromnym bólem. Bólem tak wielkim jakby naprawdę sam go poczuł.

Od tego wydarzenia minęły 2 lata. Alicja ma 25 lat i nadal czuje to samo. Ziąb , próżnię i chaos, które wypełniają jej serce.Brat był jej jedynym oparciem. Cudem przeżył katastrofę i ten właśnie cód był jedynym znakiem i powodem dla którego żyła.
Przejęła restaurację ojca, była tam głównie kierownikiem, czasem jednak  sama tam gotowała. Udało jej się skończyć akademię z wyróżnieniem i świetną rekomendacją, mimo to uznała swój dawny plan na przyszłość za nieważny i rzuciła  w kąt powołanie. Nie przyszła nawet na uroczystość zakończenia Akademii. Nigdy później o tańcu nie mówiła, aż do pewnego  dnia przełamania.

____________________________________________________________________
No, drugi rozdział. Co myślicie?
Postanowiłam przedstawić tę katastrofę bez zbędnych dialogów i wydaje mi się, że słusznie. Taki opis wewnętrzny przeżyć też jest czasem potrzebny . Jak widać powoli kończę wprowadzenie i myślę, że następny rozdział ukaże się już w postaci akcji właściwej, dlatego proszę się nie zniechęcać dzisiejszym długim opisem. Mam nadzieję, że jeszcze wpadniecie. Pozdrawiam ;P